Dwaalspoor

Het is vroeg in de ochtend als Silvia Mulder na een onrustige nacht wakker wordt in een leeg bed. Op de gang hoort ze haar man Vincent zachtjes praten. Ze trekt haar slaapmasker van haar gezicht, gaat rechtop zitten en rekt zich geeuwend uit. Vincent is altijd meer een ochtendmens geweest dan zij. Uit automatisme pakt ze het doosje pijnstillers dat op haar nachtkastje ligt, en ze neemt een pil met het restje water in haar glas. Haar mond vertrekt van de bittere smaak die de paracetamol achterlaat. Ze wordt tegenwoordig vaker met hoofdpijn wakker dan zonder. Te veel zorgen aan haar hoofd, te veel gedoe. Ook Vincent heeft er last van. Hij is nerveuzer dan ooit en zonder een ‘pammetje voor de nacht’ doet hij geen oog dicht. Zelf heeft ze de oxazepam tot nu toe gemeden. Als je eenmaal begint met die troep kom je er niet zo makkelijk meer vanaf. Bovendien wil ze helder blijven. Ze heeft al zo vaak tegen Vincent gezegd dat hij met die sufmakers moet stoppen, maar ze krijgt altijd hetzelfde antwoord. Hij heeft die dingen nu gewoon even nodig om deze periode door te komen. Als alles is geregeld, stopt hij ermee. ‘Beloofd.’ Ze moet het nog zien, want er is altijd wel wat; altijd wel een excuus, altijd wel weer ‘een periode’ die doorgekomen moet worden. Om even op adem te komen, zijn ze voor twee weken in Titisee-Neustadt. Al tien jaar hebben ze hier een tweede huis en genieten ze van de mooie omgeving van het Zwarte Woud. De rust die ze in Groningen soms missen, heerst hier volop.