Waterland

Als iemand je zou vragen: ‘Kun je jezelf recht in de spiegel aankijken?’, wat zou dan je antwoord zijn? Mijn antwoord op die vraag is: nee. Met dikke vette hoofdletters. Soms sta je op een tweesprong in je leven, een keerpunt. Ik wist diep vanbinnen dat de weg die ik koos, de afslag die ik nam, doodlopend was. Ik kon niet verder, maar er was ook geen weg meer terug. Dat laatste heb ik mezelf heel lang wijsgemaakt. Het was de enige manier om door te gaan met mijn leven, om te
óverleven. Soms zet je in je onschuld iets in gang met desastreuze gevolgen die je van tevoren nooit had zien aankomen.
Je stoot per ongeluk tegen één dominosteentje en de hele boel dondert om. Geen houden meer aan. Dat overkwam mij een jaar of tien geleden. Amper achttien jaar jong, een heel leven voor me en toen ging het mis. Door mij is er iemand dood. Iemand om wie ik veel gaf. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet
aan haar denk. Er gaat geen dag voorbij dat ik me niet schuldig voel. Ik heb de trekker niet zelf overgehaald, bij wijze van
spreken, maar de kogel wel geleverd. Dat is bijna net zo erg.
Dus nee, ik kan mezelf niet recht aankijken in de spiegel. Ik heb alles wat er is gebeurd zo veel mogelijk achter me gelaten. Ik dacht dat ik ervoor kon vluchten, mijn geheim zo diep kon wegstoppen dat ik het bijna zou vergeten. Dat het makkelijker zou zijn om ermee te leven door weg te gaan uit die verstikkende omgeving waar ik nauwelijks adem kon halen en die me vrijwel dagelijks confronteerde met wat ik had gedaan. Niets was minder waar en na vandaag weet ik dat al helemaal zeker. De dreigementen zijn serieus. Het was ook naïef om te denken dat ze me nooit zouden vinden. Maar ze hebben me gevonden, hier op deze plek waar ik me veilig waande.