Mayday

Proloog

Ze luistert de voicemail opnieuw af. Kippenvel trekt over haar lijf als ze zijn stem hoort. Hij klinkt gehaast, hijgt een beetje. Alsof hij net een stuk gerend heeft. Ze analyseert elk woord om de diepere lading erin te ontdekken. Zijn stem klinkt zo anders dan normaal. Er moet iets aan de hand zijn
geweest. Waarom heeft hij dat vreemde bericht bij haar ingesproken? Kon hij het haar maar vertellen.
De brok in haar keel lijkt alsmaar groter te worden. Het voelt alsof ze straks geen adem meer kan halen. Ze wordt licht in haar hoofd en moet zich vastgrijpen aan de deurklink om niet te vallen. Haar kaken doen pijn van het verdriet dat ze probeert weg te bijten. Ze kan het niet langer inhouden,
het moet eruit. Zodra ze haar mond heeft opengetrokken, lijkt er iets in haar open te breken. Haar schreeuw is hard en heeft iets dierlijks. Ze huilt en heeft het gevoel dat ze nooit meer kan stoppen.
Terwijl ze snikkend op de grond zakt, rinkelt haar telefoon. Tegen beter weten in kijkt ze op het scherm om hem teleurgesteld weer van zich af te smijten. Natuurlijk is het hem niet. Dat kan niet meer en toch blijft ze erop hopen. Het is die journalist die haar maar blijft lastigvallen, als een soort stalker. ‘Laat me met rust!’ schreeuwt ze tegen het rinkelende toestel. Vlak daarna is het stil en haalt ze opgelucht adem. De rust is van korte duur. Als de telefoon opnieuw begint te rinkelen stopt ze haar vingers in haar oren om het geluid uit te bannen. Maar het helpt niet, ze blijft het ding horen.