Gletsjer

Proloog
‘Kijk me aan!’ Ik krimp in elkaar als hij de woorden naar me schreeuwt.
Zijn stem is rauw en de meedogenloosheid van zijn karakter klinkt erdoorheen. Hoewel zijn gebalde vuisten achter glas zitten en hij me niet kan slaan, raakt hij me toch. Elk woord voelt als een vuistslag, een stomp in mijn buik die mijn maag doet omdraaien.
‘Kijk me aan, trut!’ schreeuwt hij nogmaals en ik kan niet anders dan mijn blik verplaatsen van de verkrampte handen in mijn schoot naar zijn gezicht. Nou ja, gezicht, ik zie alleen maar helblauwe ogen. De rest zit verstopt achter een zwarte vliegeniersmuts. Ik heb geen idee wie hij is of hoe hij eruitziet.
Dat maakt het alleen maar enger. Misschien ben ik hem vandaag wel tegengekomen bij de supermarkt of was hij de man die een tijdje stond te wachten tegenover mijn kapper. Niet weten welk gezicht van hem is, maakt dat ik me nergens meer veilig voel en continu achterom moet kijken. Ik weet niet hoe lang ik het nog volhoud. De macht die hij over me heeft, zelfs op afstand, is angstaanjagend. Ik ben de marionet en hij heeft de touwtjes strak in handen.