Nachtvorst

Zijn benen hangen over de rand van de fjord. Hij laat zebungelen. Zijn handen rusten op het rotsplateau dat de kou van de omgeving absorbeert en de warmte razendsnel uit zijn vingers trekt. Hij zou moeten huiveren, moeten rillen, maar hij voelt niets. De verdoving duurt al zo lang en zit in elke vezel, in elke cel. De nacht is donker, gitzwart, maar toch is er iets wat hij heel helder ziet: hij is maar zeshonderd meter verwijderd van de verlossing. Van het grote niets. Als hij zich nu laat vallen, dan is alles voorbij. Het verlangen wordt groter en hij schuift een stukje naar voren. Hij voelt de scherpe rand van de rotswand nu niet meer in zijn knieholtes, maar tegen de achterkant van zijn bovenbeen. Er trekt een stroomstoot door zijn buik. Alles staat op scherp. Hij ademt een paar keer diep in en uit. Alsof hij zich voorbereidt op een allesbeslissende olympische duik. Even is hij verlamd door koudwatervrees. Kan hij dit? Kan hij voor het eerst in zijn leven ergens in slagen? Of wordt dit de zoveelste mislukking die hij op zijn lange lijst kan bijschrijven? Onbewust is hij weer wat weggeschoven van de rand. Langzaam laat hij zich achterovervallen tot hij op het plateau ligt. Zijn benen bungelen nog steeds in het luchtledige. De gapende diepte daar beneden heeft haar aantrekkingskracht nog niet verloren. Hij vouwt zijn handen onder zijn hoofd en neemt even rust. Geen afstel maar uitstel, maakt hij zichzelf wijs. Het dikke wolkendek trekt een stukje open en laat wat fonkelende sterren zien. Hij kijkt ernaar met een gevoel van jaloezie. Kon hij ook maar zo stralen. Waar ga je eigenlijk heen als je doodgaat? Word je dan een ster? Een glanzend stipje dat altijd zichtbaar blijft? Hij wil niet vergeten worden, dat is zijn grootste angst. Dat de wereld doordraait als hij er niet meer is en dat niemand meer aan hem denkt. Alsof hij nooit bestaan heeft. Hij tast om zich heen tot zijn hand zijn rugzak heeft gevonden. Hij pakt de zaklamp eruit en knipt hem aan. Hij richt de lichtbundel omhoog en schrijft zijn naam in de lucht. Misschien dat die ene persoon daarboven die hij zo vreselijk mist het kan lezen en even aan hem denkt. Zullen ze elkaar weerzien als hij springt? Stopt dan eindelijk die enorme pijn? Hij slaakt een trillende zucht van verlangen. Zijn adem klimt als een sluier van condens omhoog in de lichtbundel. Hij wacht tot zijn ademwolkje volledig is opgelost voordat hij zijn lamp weer uit klikt. Meteen realiseert hij zich dat er iets niet klopt. Zijn lamp is uit, maar toch is er nog steeds licht te zien. ‘Hier ben je,’ zegt een stem naast hem. ‘Laten we gaan, het is tijd.’ Hij houdt zijn adem in en zijn hart begint als een razende te bonken.