Souvenir

‘Ben je er klaar voor?’ vraagt hij. Ik wil nee zeggen, nee schreeuwen, maar in plaats daarvan knik ik ja. ‘Ik wil het van je horen,’ zegt hij. ‘Ben je er klaar voor?’ ‘Ja. Ja, ik ben er klaar voor,’ fluister ik. ‘Ik versta je niet.’ Hij kijkt me aan, en de anderen ook. ‘Ja!’ schreeuw ik. ‘Doe het nou maar!’ ‘Oké, wat jij wilt.’
Ik zie iets op me afkomen, er volgt een klap en dan is alles donker. De paniek slaat meteen toe. Ik begin zo diep en geforceerd adem te halen dat mijn neusvleugels bijna vacuümtrekken. Daarna puf ik als een vrouw die ligt te bevallen. ‘Rustig blijven ademen, dan gebeurt er niets,’ hoor ik hem in
mijn hoofd zeggen met die zalvende stem van hem. Het helpt niet. Er klinken geluiden boven mijn hoofd en ik weet precies
wat er gebeurt. Ik ruik aarde, vochtig en schimmelig. Ik grijp het pvc-buisje boven mijn hoofd vast. Het is slechts anderhalve centimeter in omtrek en mijn enige kans op een beetje lucht en licht. Het laat een sprankje oranje avondlucht door. Ik plaats mijn lippen eromheen in de hoop wat extra zuurstof binnen te
krijgen. Net als ik een diepe ademteug neem, komt er iets in mijn keel terecht. Het is korrelig en vochtig. Ik stik er bijna in en moet vreselijk hoesten. Wild begin ik om me heen te slaan en krijs ‘Laat me eruit!’, maar het geluid boven me gaat onverbiddelijk door en klinkt steeds doffer. Ik ben compleet afhankelijk
van hem en de anderen. Ik zal volledig op hen moeten vertrouwen, want zelf kan ik geen kant meer op. De angst dat het misgaat, dat ik mijn laatste uren hier onder de godvergeten grond doorbreng, groeit met de minuut. Mijn hartritme raakt ontregeld van de paniek. Mijn geschreeuw gaat over in wanhopig
gesnik. Waarom zet ik het leven dat ik zo lief heb op het spel? Ineens begrijp ik er niets meer van. Ik moet compleet krankzinnig zijn geweest toen ik hiermee akkoord ging. Zo wanhopig dat ik niet helder meer kon denken. Maar die verwijten had ik mezelf eerder moeten maken. Nu is het te laat. Als ik hier levend
uit kom wil ik hem nooit meer zien. Stoere taal waarvan ik nu al weet dat ik het niet waar ga maken. Ik weet namelijk precies wat ik straks ga doen als hij me uitgraaft en de kist opent. Dan laat ik toe dat hij me in zijn armen neemt en zegt hoe trots hij op me is. Dat ik het maar mooi geflikt heb. Dat ik nu vrij ben.
En als ik eerlijk ben, is dat het enige wat ik wil. Dat hij me vasthoudt en dat ik voor even de speciaalste ben. Net als de anderen adoreer ik hem, ben ik bereid alles te doen wat hij me vraagt, ongeacht de consequenties. Dat effect heeft hij nou eenmaal op mensen, dus ook op mij.