Spoorloos

Met trillende vingers probeert Bo de microfoon aan te sluiten op haar iPhone. Haar hart gaat tekeer alsof ze de marathon rent, terwijl ze gewoon op de grond zit. Ze kijkt de smalle gang van het hotel in. Halverwege knippert een lamp. Vanuit het niets klinkt er een zachte plof en dan dooft het licht. Van schrik laat ze het
microfoonsnoertje uit haar hand vallen. Zoekend glijdt ze met haar vingers over het hoogpolige donkerrode tapijt, dan heeft ze beet. Aan het eind van de gang klinkt een geluid. Van iets. Of iemand. Heel even bekruipt haar het gevoel dat het geen hotelgast is die de bar zoekt, en ook niet het meisje van de schoonmaak. Ze duwt die gedachte weg; niemand heeft haar dit hotel binnen zien gaan. Er springen tranen in haar ogen, van angst én van verdriet.
Hoe heeft ze zich hier onvoorbereid in kunnen storten? Het leek een geweldig plan; een podcast maken over de nooit opgeloste vermissing van een jonge journalist. Op geen enkel moment heeft ze er rekening mee gehouden dat zij en Inès in deze situatie terecht zouden komen. Maar hier zit ze dan, zonder Inès, op dezelfde donkerrode vloerbedekking als waar Julia van der Molen tweeëntwintig jaar geleden overheen liep, vlak voor ze van de aardbodem verdween.